Korkuyorum. ... :(

   Çocuklugumdan beri beni en çok üzen en çok korkutan şey babamı kaybetme korkusu,kendi kendime ağlamamı gerektiren bi durum oldugu zaman hemen babamı kaybettiğimi aklıma getirip gözlerimden yaşları akıtırdım..Ama şimdi böyle bişeyin olabileceğini düsünmeye bile korkuyorum neden bilmiyorum çok şükür babam çok saglıklı ben onun grip oldugunu bile görmedim ama bu aralar korkum öyle cok büyüdü ki...Çok seviyorum ben onu kelimelerle anlatılmayacak kadar çok!!Kaybetme korkum sadece babama karşı da değil annem,ablam,sevgilim...Her gece onlar için dua etmezsem huzursuz oluyorum.Yolda yürürken kollarından tutuyorum düşerler bi yerlerine bişey olur diye hepsinin ya sevgilimin bile :) denize gittiğimizde gitmeyin derine ölümü görün falan diye bagırınıyorum :) ellerimle güneş kremi sürmezsem rahat edemiyorum,sıcak bişey taşıyolarsa 100 defa ay nolur dikkatli ol falan diye söyleniyorum.Onlara olan ufacık bişeyde benim canım 100 katı yanıyo.Babam bi of ıh gibi  ses cıkarttıgında ''ne oldu bi yerin mi agrıyo ilaç vereyim mi masaj yapayım mı '' diye panik oluyorum, dedim ya ben onu hiç grip bile görmedim..Böbreklerim yüzünden hastaneye yatmıştım o agrıyı o yaşadıgım sıkıntıyı hiç unutmam,hastane yatagında ''neden ben niye bana böyle oldu ''diye aglarken durup dusundum ya annem babam bu acıyı cekse burda yatsa ? başlarında bile duramazdım , dayanamazdım onları burda görmeye.. sonra kendi kendime dua edip tanrım onlara olabilecek bütün agrıları da bana ver     falan demeye başladım..Her gece uykumdan kalkıp nefeslerini dinliyorum..üstlerini örtüyorum.Çok kötü bi his bu yenmem gerek biliyorum kimseyle paylaşamıyorum, atlatamıyorum....Ama bildiğim tek şey ne onların canının yanmasına dayanabilirim ne de onları kaybetmeye katlanabilirim bu yüzden hep dua ediyorum ben onlardan önce gideyim ve onların koruyucu melegi olayım hep yanlarında olayım,onları koruyayım..Onlar da benim yokluguma hiç üzülmesinler...